In stresssituaties is het als moeder belangrijk om rustig te blijven, om de situatie te overzien en om je kind gerust te stellen.
Bijvoorbeeld als je kind van de trap valt, je kind vol op zijn/haar gezicht valt, als het gestoken wordt door een bij.
Nou ik ben zo’n moeder die dus in totale paniek raakt.
Ik werk in de zorg en daar weet ik precies hoe te handelen in zo’n situatie, maar zodra het mijn kinderen aangaat dan blokkeer ik totaal.
hyperventilerend belde ik mijn moeder
Toen de oudste nog een baby was, kroop hij rond in zijn slaapzakje, ik was ondertussen de vaatwasser aan het inruimen en toen ik die dicht deed zag ik dat hij er met zijn slaapzak tussen zat.
Ik schrok me kapot, want ik dacht serieus dat heel zijn been bekneld zat.
Ik probeerde de vaatwasser wat open te doen, en begon zijn beentje er uit te trekken, hij begon te huilen, ik begon te huilen.
Al snel was hij los en nog voor ik het slaapzakje had geopend, belde ik in paniek al hyperventilerend mijn moeder.
Ze kon me niet eens verstaan, maar aangezien ik zo overstuur belde, kwam ze meteen naar me toe (ze woont een half uur van mij af)
Eenmaal bij mij, bleek het gewoon een schrammetje, hij zat helemaal niet klem, want er zit gewoon een opening onder de vaatwasser. Pas toen ik zijn beentje eruit probeerde te halen, toen bezeerde ik hem.
Dus totale paniek om helemaal niks.
En de jaren daarop gebeurde er natuurlijk wel vaker iets.
De doktersassistente vroeg of ik iets rustiger wilde doen
Zo zat hij een keer met zijn vinger tussen de deur, hop naar de huisarts. Al huilend kwam ik weer binnen hoor, de doktersassistente vroeg of ik even rustig wilde doen, zodat ze me kon verstaan.
Oh my God, hoe voor schut. En fijn ook voor mijn kind dat mama er zo voor hem is.
Ook pas nog, de jongste viel echt recht op haar gezicht op de tegelvloer, ja ik pakte haar meteen op, maar daar was ook alles mee gezegd, ik pakte haar en liep weg met haar, al huilend.
Mijn man pakte haar meteen over en die bleef gelukkig rustig. Ja er was bloed, maar het viel mee, gewoon een tandje door de lip.
En vorige week, ons meisje kroop weer eens ergens op en viel. Wat doe ik? Ik doe mijn ogen dicht en bleef zitten! Nou zat mijn man wel gewoon langs mij dus die pakte haar gelijk op, maar toch.
Het lijkt wel dat ik alleen maar sneller in paniek raak, maar waarom? En hoe zorg ik dat dit minder wordt?
Want zo hebben de kids ook niet veel aan mij in zo’n situaties.
Ik maak de situatie eigenlijk alleen maar erger.
Wat als er een keer echt iets ergs gebeurd? Doe ik dan het juiste of ren ik dadelijk gewoon weg?
Zijn er meer moeders/vaders die dit hebben? Of ben ik de enige?
Bron foto: www.freepik.nl
Reactie plaatsen
Reacties
Gelukkig heb ik dit niet. Ik blijf altijd erg rustig. Verbaasd me wel enigzins want ik ben best wel een stresskip en denk altijd meteen het ergste.
Maar als er iemand valt of zoals laats bijna stikt, handel ik echt enorm rustig en weet ik precies wat ik moet doen.
Ook met bloedprikken of vervelende onderzoeken geven artsen vaak aan dat wij als ouders zo’n rust uitstralen.
Gelukkig maar want in andere situaties kan ik best stressen whaha. Zo heeft ieder zijn ding toch?
dat Is zo, zo heeft ieder zijn ding 😅 ach wie weet wordt het ook nog wel eens minder..