Nadat ik 2 gezonde kinderen had gekregen en het zwanger worden super makkelijk ging,bleek een derde kindje krijgen toch niet zo makkelijk.
Toen ons tweede zoontje bijna 1,5 jaar was, besloten we dat we graag nog een derde kindje wilde krijgen.
En waar ik dacht, ik ben zo zwanger, viel dat toch even vies tegen.
Een miskraam
Bijna een jaar duurde het voor ik een positieve
test in handen had. Yes eindelijk.
Dolblij was ik, maar helaas 2 weken later kreeg ik een miskraam.
We proberen het nog een keer
We besloten het gewoon weer te proberen en gelukkig duurde het dit keer niet zo lang, na 2 maanden was ik alweer zwanger.
Maar al snel kreeg ik ontzettend veel pijn. Ik was toen ongeveer 7 weken zwanger.
Ergens dacht ik aan een fikse blaasontsteking of nierbekkenontsteking.
Eenmaal bij de huisarts, ging deze bellen met de gynaecoloog en toen kreeg ik al een gevoel dat het niet goed zat.
Ik had de pijn omschreven als, diepe pijn rechtsachter bij mijn flank. Pijn die zo diep en intens was, dat die niet weg te drukken was.
De huisarts vertelde me dat ik direct naar het ziekenhuis moest, de gynaecoloog wilde uitsluiten dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was.
Wat is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap?
Bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heeft een eicel zich buiten de baarmoeder genesteld.
Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kan niet veranderen in een gezonde zwangerschap.
Er zijn enkele factoren die de kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vergroten zoals roken of vruchtbaarheidsbehandelingen. (Dit was bij mij beide niet het geval)
Symptomen herkennen kan erg lastig zijn, omdat klachten overeenkomen met die van een normale zwangerschap.
Bekende symptomen zijn onder andere eenzijdige buikpijn,heftige buikpijn en pijn tussen de schouderbladen.
De diagnose kan worden gesteld door middel van een echo of een bloedtest.
Was het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap?
De kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was erg klein, dus ik moest me nog niet te druk maken. Maar het was wel belangrijk om het zeker uitsluiten.
Ik wist het meteen dit is niet goed, huilend belde ik mijn man, hij was al onderweg van zijn werk naar huis.
Ik belde snel naar oma, om op de jongens te passen. En binnen een half uur reden we naar het ziekenhuis.
Al heel snel werd de pijn heftiger. En op de echo zagen ze ook meteen dat het niet goed was.
Geen vruchtje in de baarmoeder, wel veel vocht rondom de baarmoeder. Bijna met zekerheid bloed.
Ik moest direct worden geopereerd, dit omdat het eitje in mijn eileider zat, en als het ging knappen het ontzettend gevaarlijk zou zijn.
Ik zou zelfs in een shock kunnen raken door het enorme bloedverlies, ik zou zelfs kunnen sterven.
De emoties, de angst, het verdriet, ik was helemaal in de war.
Een paar uur geleden was ik nog in blijde verwachting en nu was het mis.
Ik was zo bang, bang dat de operatie zou mis gaan, dat ik zelfs een audioboodschap opnam op mijn telefoon. Een boodschap voor de jongens, ik had niet eens hun op een normale manier gedag gezegd omdat er haast was. Wat als ik ze niet meer zou zien? Ik haalde alles in mijn hoofd.
De pijn werd zo erg, kreeg pijn tussen mijn schouderbladen en hoe meer pijn ik kreeg, hoe banger ik werd dat mijn eileider zou knappen.
En toen werd ik gehaald voor de operatie, ik ging onder narcose en via een kijkoperatie, 3 gaatjes in mijn buik, hebben ze het vruchtje en het bloed weg kunnen zuigen uit mijn buik.
Ik had geluk, de eileider bleef bespaard, blijkbaar had ik daar heel veel geluk, want vaak moet deze ook weggehaald worden omdat deze knapt.
Ik heb daarna echt alles even moeten laten bezinken, nadenken of we dit nog allemaal wel wilden. Maar de wens voor een derde was zo groot, dus ja we wilden dit gewoon.
Met de gynaecoloog was alles goed besproken, zodra ik weer zwanger zou worden, moest ik zo snel mogelijk een echo, zodat ze meteen konden zien of het vruchtje in de baarmoeder zat. Dit om onnodig risico te voorkomen, dit omdat een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gewoon heel gevaarlijk kan zijn.
Na weer bijna een jaar had ik weer een positieve test, maar in plaats van blijdschap was er vooral angst. Ik belde het ziekenhuis en we mochten later die week langskomen voor een echo.
Helaas ze zagen niks in de baarmoeder, maar ook niet buiten de baarmoeder. Aangezien ik nog maar zo kort zwanger was, was het dus nog niet te zeggen of het goed of fout zat. Wel gaven ze al aan, dat als het in de baarmoeder zou zitten, ze meestal wel al iets zien, een zwangerschapsring.
Maar goed, ik mocht naar huis en er werd een afspraak gemaakt voor de week erop.
Helaas kreeg ik een bloeding die week, het was waarschijnlijk dus weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die zichzelf al had opgelost.
Na een gesprek met de gynaecoloog gaf deze aan, dat de kans echt heel klein zou zijn dat dit nog een keer zou gebeuren. Dus dat we ons niet teveel zorgen moesten maken. En we gewoon weer op een veilige manier zwanger konden worden.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
En weer was ik na 2 maanden zwanger, ik moest weer zo snel mogelijk een echo.
Op de echo was niks te zien. Ik moest na een paar dagen weer terug komen. Weer was er niks te zien.
Er werd toen voor gekozen dat ik om de dag naar het ziekenhuis moest komen, want zolang ze niks zagen, konden ze ook niks doen.
Om de dag moest ik bloedprikken, ze testen dan op je HCG waarde, bij een gezonde zwangerschap stijgt de waarde hiervan erg snel, bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap stijgt de waarde hiervan minimaal, maar is wel boven waarde 20.
Ze moesten het van dichtbij in de gaten houden, ivm de risico’s.
Aan de HCG waarde was duidelijk te zien dat het weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was.
Na meerdere keren in het ziekenhuis geweest te zijn, werd er voorgesteld dat ik een flinke dosis chemo zou krijgen. 1 dosis, waardoor het vruchtje zou sterven.
Ik vond dit een vreselijk idee, ook al wist ik dat het vruchtje buiten de baarmoeder niet levensvatbaar was, het voelde voor mij als een soort abortus, terwijl het kindje eigenlijk zo gewenst was.
Verder zou een dosis chemo, ook willen zeggen dat ik de eerst komende maanden niet zwanger zou mogen worden, omdat het natuurlijk gif is wat in je lichaam zit. En dit zou niet goed zijn voor een eventuele volgende zwangerschap.
Er was dus geen makkelijke keuze, want het gevoel dat er een tikkende tijdbom in je lijf zit wat op elk moment af kan gaan, is ook vreselijk. Elke keer afwachten tot de volgende echo.
Na ongeveer 2 weken kreeg ik een bloeding, het vruchtje was zelf afgekomen. Gelukkig was ook dit keer een operatie niet nodig.
Het is goed zo
Wat een pijn en verdriet, na weer een gesprek met de gynaecoloog,werd er voorgesteld dat als we weer zwanger wilde worden, ze graag IVF wilden proberen.
Dit om het op een andere manier te proberen, omdat waarschijnlijk het probleem bij mij toch zat, dat mijn eileiders het eitje gewoon niet goed afvoerde naar mijn baarmoeder.
Maar ook hier zaten risico’s aan, want bij IVF zit zelfs een vergrote kans op een baarmoederlijke zwangerschap.
Dus waarom zouden we dit doen?
Maar ja, op de gewone manier bleef het ook mis gaan?
Ik heb toen nog een onderzoek gehad of zijn eileiders verstopt zaten, maar tijdens dit onderzoek was niks te vinden.
Er zat waarschijnlijk een beschadiging, of de kwaliteit was gewoon slecht van mijn eileiders, maar dit was allemaal niet zeker, want je kon dit niet zien tijdens het onderzoek.
Na heel veel praten, besloten we dus, dat het bleef bij onze 2 zoons, geen derde kindje meer, terwijl ik dit wel moeilijk vond.
Want voor mij, was mijn gezin nog niet compleet. Het voelde nog niet af, maar ja we hadden eigenlijk geen keus. Want ik was ook bang, wilde geen risico’s meer lopen en wilde niet mijn hele leven laten beheersen door het perse willen van een derde kind.
Ik had 2 mooie kinderen en een lieve man, onze 2e was inmiddels alweer 4 jaar. Ik wilde voor hun een goede moeder zijn.
Een klein wondertje
En soms als je er niet meer mee bezig bent, zijn de wonderen de wereld nog niet uit..
2 jaar later, totaal niet gepland en geheel onverwachts was ik ineens weer zwanger.
En ik wist zeker dat het fout zou zijn, zeker dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou zijn, maar ergens heel diep in mijn, had ik toch een kleine hoop.
Ik kwam bij de gynaecoloog, en toen ik op de bank lag voor de echo begon ik al meteen te huilen, ik was zo bang, voor alles wat weer ging komen.
Dus toen de echo begon, gierde de zenuwen door mijn lijf, het was even stil, maar de gynaecoloog dacht iets te zien, hij zag nog geen vruchtje, maar dat kon met dit termijn, aangezien de echo maar enkele dagen nadat ik de test had gedaan was. Dus met een beetje hoop naar huis, en na een week moesten we weer terug komen.
Ja en die echo was goed! Ze zagen wel degelijk een vruchtje! Ze twijfelde zelfs nog even of het er 1 of 2 waren, maar het bleek er toch 1. En nu 2,5 jaar later later loopt ons kleine meisje rond.
En is ons gezin compleet, onze 3 kinderen…
Gelukkig zijn de wonderen de wereld nog niet uit..
bron afbeelding: www.freepik.nl
Reactie plaatsen
Reacties